روز دانشجو امسال در دانشگاه گناباد فقط یک آیین نبود؛ یک نفس تازه بود. 

از همان دقایق آغازین که سالن کم‌کم پُر شد، می‌شد فهمید قرار است شور و هیجانی دانشجویی که مدت‌هاست ویژه ی همین نسل است را شاهد باشیم.

دانشجویان با لبخند، با انرژی، با شوق، صندلی‌ها را پُر کردند و جشن خیلی سریع جان گرفت.

 صدای سازهای دانشجویی که در فضا پیچید همنوایی دانشجویان هیجان انگیز بود انگار یک‌باره جوانی موج زد.

 تئاتر دانشجویی با موضوعی نزدیک به دغدغه‌های جوانان اجرا شد؛ اجرایی ساده اما صمیمی، درست مثل خودِ دانشجویان.

استندآپ کمدی دانشجویی هم با خنده‌های بلند و خودمانی فضای سالن را رنگی دیگر داد. 

در کلیپ‌ها تصاویری از مسیر، تلاش‌ها، فعالیت‌ها، خاطرات و لحظه‌هایی که یک‌سال را برای دانشجویان ساخته بود،پخش شد و در نماهنگ فعالیت‌های دانشجویی انگار هر تصویر یک خاطره و یک لبخند بود.

دکتر اسماعیلیان در میان هیاهوی جوانانه دانشجویان، با لحنی گرم از نقش آن‌ها گفت؛ از مطالبه‌گری، از امید، از اینکه دانشگاه بدون دانشجو فقط یک ساختمان است و این شور جوانی است که به آن جان می‌دهد.

 دانشجویان با واکنش‌های گرمشان نشان دادند این حرف‌ها را خوب می‌فهمند و آنان هم قدردان تلاش استادان و مدیران دانشگاه هستند.

در بخش پایانی کانون فرهنگی و انجمن علمی دانشجویی برتر معرفی و با لوح سپاس و تندیس تقدیر شدند.

جشن تمام شد، اما انرژی‌اش نه. دانشجویان دانشگاه گناباد دوباره نشان دادند که چرا همیشه باید روی صدای قدم‌های دانشجویان حساب کرد؛ صدای نسلی که می‌خندد، می‌سازد، نقد می‌کند، یاد می‌گیرد و می‌خواهد آینده‌اش را خودش بسازد.

روابط عمومی و امور بین الملل دانشگاه گنــاباد